Jet vörjemaat – e kölsch Verzällche

Bei Schmitzens wor ens widder allerhands jefällig. Et Lisbett, e krekel Weech vun 14 Johr, hat Jeboosdach un en janze Rötsch us der Verwandschaff wor op Besök jekumme. Aan der Spetz singe Pattühm Hubäät un dä hat, wie jewöhnlich, et Sage zo jedem Thema. Ejal wat wor, hä kunnt et, woß et un dat miehts besser als jeder andere.

Hä hatt singem Pättche e Paar Schlittschohn jeschenk un jetz dät hä aanjevve, wat hä för ne Könner op dem Ies jewähs un secher och noch hück wör.

Drop frohchten et Lis in, ov hä nit met im die Schohn enweihe mööch un secher künnt hä im jet vörmaache. „Un dat hä dat künnt“, meinten dä Ühm. Dann dät hä sich för et Wochenengk met im veravredde, wat hä am nöchste Dach bereute. Ävver us der Nummer kom hä nit mih erus.

Su trofen sich die zwei, Schohn woren och flöck jeliehnt un rus jingk et op et Ies. Platsch-dich, do soß der Ühm och allt op der Fott. Hä rappelten sich op, ävver schun lohch hä om Buch un dät et Ies bütze. Ne junge Poosch leef aan im vörbei un frohchten, ov hä „Valentinsdach“ fiere dät. Dat wor zevill. Der Ühm meinten, hä wollt sich eehsch ens opwärme un dat dät hä dann en der Restauration, bes et Zick wor un et op Heim aan jingk.

Am nöchste Sonndach wor widder en Familietreffe un promp wood et Lis jefrohch, wie et mem Ühm beim Ieslaufe jewähs wor. Ov dä tatsächlich su ne Könner om Ies wör, wie hä jesaat hädden.
Et Lis braht singe Ühm nit en Verläjenheit un meinten, hä hädden im sujar allerhands vörjemaat. Wat jo och stemmen dät, wenn et och anders jemeint wor. Der Ühm un it ävver woren et zefredde.